piątek, 8 kwietnia 2011

Tydzień przerwy, czyli straty nipowetowane

Tak to już bywa, niezależnie od nas, że czasem trzeba swoje odleżeć. Nie to, żebym nie lubił się wylegiwać, zwłaszcza po pierwszym sygnale budzika, ale nie o to poszło. Zsomatyzowałem się kompletnie. Tak się napaliłem na mięczaki, że dotąd stała raczej temperatura podniosła się w magiczne granice 40 stopni Celsjusza. Żebym nie mógł oprotestować krzykiem mojego napalenia, gardło przybrało kolor purpury, a potem już było z nim tylko gorzej. Straciłem tydzień z okładem, i to w czasie, kiedy tak wiele się działo.
Zacznę od tego, że w piątek przed tygodniem wybrałem się do Sanktuarium Pielgrzyma Ślimaczego, czyli na ul. Banacha w Łodzi. To tam pracują łódzcy malakolodzy. Wcześniej uprzedziwszy ich o planowanym nalocie, dokonałem tego przed samym południem. Odebrałem materiały z weryfikacji oznaczeń, wymieniłem poglądy, wypytałem o szczegóły zbliżającego się seminarium. Długo to nie trwało, bo czas ma tę podłą właściwość, że jest stosunkowo odporny na rozciąganie, a stosunkowo łatwo ulega rozproszeniu. Miałem jeszcze odebrać papierowe egzemplarze Folii, które trafiły na mój poprzedni adres, ale już nie byłem w stanie (prawdopodobnie paciorkowce robiły już swoje).
A w środę zaczęło się: zjechało się towarzystwo, a właściwiej: stowarzyszenie i zaczęły się dyskusje i prezentacje, referaty, wystąpienia, postery, polemiki: oficjalne i nieoficjalne, publiczne i prywatne prezentacje dorobku ostatniego czasu. Otrzymałem dotąd jeden głos oceniający XXVII Seminarium Malakologiczne - i był to głos pozytywny. Czekam na kolejne, jak tylko zdobędę, dam znać.
Powinienem temu poświecić osobny wpis, ale może kiedy indziej. Dziś zasygnalizuję, że moje ślimaki (zebrane w lipcu 2010) wybrały się niedawno do Londynu i przedstawiły się p. Jonowi Ablettowi jako Columella aspera Walden, 1966. Już wcześniej w Łodzi zostały w ten sposób oznaczone, ale ponieważ na Wyspach ślimak ten jest bardziej pospolity niż w Polsce, propozycja zweryfikowania w Muzeum Historii Naturalnej wydała mi się więcej niż kusząca.
Antybiotyk działa. Nie tak szybko, jak bym się tego domagał, rzekłbym: w żółwim tempie (to szybciej niż w tempie ślimaczym). Za kilka dni powinienem wrócić do siebie, a wtedy będę musiał zintensyfikować wysiłki na rzecz nadrobienia chorobowych zaległości. A tego seminarium mi żal, że mnie tam nie było. Czy to było ostatnie beze mnie? Pojęcia nie mam, ale mocno wierzę, że tak!

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz