czwartek, 23 lutego 2012

Andrzej Piechocki - Ucieczka z Akademii IQ

Powinienem zacząć od tego, że NIE JEST TO KSIĄŻKA O MIĘCZAKACH ;-), chociaż ma z nimi coś wspólnego. Zaskakująca i oryginalna, warta nie tylko przeczytania, ale i poświecenia jej paru słów.
Zacznę łopatologicznie. Jest to powieść. Wielowątkowa, skomplikowana, trzymająca w napięciu i wciągająca, zabawna i poważna zarazem. Trochę przygodowa, trochę obyczajowa, trochę polityczna, trochę thriller, trochę satyra społeczna i antyutopia. Dużo tego trochę.
W "Ucieczce z Akademii IQ" przebłyskuje niezwykła erudycja Autora. Słownictwo jest bogate, precyzyjne i fachowe. Koncentracja na opisie elementów przyrody podpowiada, że Autor jest z nią obyty i obeznany. Ale to nie przyroda jest głównym bohaterem powieści. Bohaterów jest aż nadto, aby wszystkich charakteryzować. Trudno nawet twierdzić, kto jest głównym bohaterem, i czy aby na pewno jest to Młody Voltaire, w skrócie Vol, który za takiego jest uważany. W bohaterach to się gubiłem i plątałem nieustannie, a to z powodu pewnego zabiegu, którym posłużył się Autor.
Akcja rozpoczyna się w bliżej nieokreślonym miejscu w bliżej nieokreślonym czasie. To gdzieś w Polce, na pewno gdzieś nad jeziorem (jeziorami), zapewne w schyłkowych latach PRL-u, ale to wiadomo bardziej z przypisów. Czas - jak się okazuje - jest odrębnym  bohaterem tej powieści i ma swoje w niej znaczenie.
Streścić fabuły nie sposób. Można oczywiście wspomnieć, że akcja rozgrywa się w czasie spływu kajakowego, podzielona na skutek nie najlepszej organizacji oraz skłonności do indywidualizmu  grupa wyrusza na spływ w różnym czasie i rozpoczyna się ciąg zdarzeń, których konsekwencje trudno przewidzieć. Część kajakarzy, z Volem i jego ojcem, trafia do Krainy Dobrobytu, gdzie wyznacznikiem statusu społecznego jest iloraz inteligencji (IQ). Oryginalne podejście do podziału społecznego,  totalitarny charakter państwa dobrobytu wplątuje grupę w coraz większe trudności, których eskalacją będzie próba ucieczki z dziwnego kraju. Ucieczki z Krainy Dobrobytu? Czy to nie niedorzeczność? Przypomina się kwestia wypowiedziana przez Nadszyszkownika Kilkujadka z Kingsajzu Juliusza Machulskiego: "Problem w tym, że my potrzebujemy i tych co chcą, i tych co nie chcą". W totalitarnym państwie małemu geniuszowi grozi rozłąka z ojcem, ponieważ uznany został za osobę o IQ=176 i jako geniusz ma zostać umieszczony w specjalnej Akademii, która wychowa go na służbę Krainie Dobrobytu. Ponieważ jednak okazuje się, że inteligencja emocjonalna Vola rozwinęła się poprawnie, woli pozostać przy ojcu niż dołączyć do grona wybrańców narodu. Podjęta próba ucieczki to tylko jeden z wątków zaskakującej powieści.
Zastanawiam się, w jakich kategoriach można by powieść sklasyfikować. Ponieważ książka najeżona jest kulturowymi i literackimi tropami, odnaleźć w niej można zarówno odniesienia do najpiękniejszych tradycji socrealizmu a la Bareja, oparów absurdu rodem z Monty Pythona, ciemnych tonacji kina skandynawskiego, przenikliwości społecznej Jose Saramago. Tropy można by było interpretować i w innych kluczach - każdy znajdzie tu coś dla siebie. Paradoksalnie nie jest to jednak książka dla każdego. Ponieważ jest to książka wymagająca uwagi, nie należy do łatwych lektur (choć za taką mogłaby być uznana). A zaskakujący koniec może nawet wprowadzić w osłupienie.Pewnej symboliki wciąż nie rozwikłałem i nie mogę się doczekać spotkania z Autorem, aby móc pewne kwestie przedyskutować. I wspomnieć mu o moich zastrzeżeniach. A mam na pewno jedno: dlaczego o ślimakach wspomina tylko w trzech miejscach i tylko raz w kontekście przyrodniczym?;-)
Trochę mnie to zasmuciło. Słowo "ślimak" pada w książce trzykrotnie: raz przy przesłuchaniu Vola, gdzie towarzyszy temu jeszcze słowo "fuj" (s. 211), drugi raz kiedy dyrektor mówi do kancelisty, żeby zdmuchnął z niego to świństwo(!) (s. 272). Jest wcześniej jeszcze, na 246, w przypisie do określenia ciastka szneka od niemieckiego Schnecke. Trochę mało, jak na specjalistę od mięczaków..., zwłaszcza że ichtio- i awifauna reprezentowane są obficie na przestrzeni całej powieści, podobnie botanika.
Przyznaję, że pewnie na książkę nie zwróciłbym uwagi, gdyby nie jej autor. Pewnie nie zauważyłbym jej na półkach, zwłaszcza że na powieści notorycznie brakuje mi czasu. Kilkakrotnie rozmawiałem z prof. Piechockim na temat jego pracy i wspominał, że następną jego książką będzie powieść. W lipcu, w czasie przypadkowego spotkania, powiedział, że jest już wydawca, ale nie zdradzał żadnych szczegółów. Tuż po Bożym Narodzeniu już widziałem okładkę, ale jeszcze jej nie mogłem zdobyć. Później udało mi się ją zamówić, ale nie mogłem jej odebrać. Myślałem, że mnie zeżre ciekawość. W końcu, w walentynki trafiła do moich rąk.
Warto wspomnieć o samym wydaniu: książka jest wydana w formie, która najbardziej mi odpowiada: miękka okładka, lekko aksamitna, z lakierowanymi elementami. Wielkie brawa należą się Agacie Królak za okładkę: artystyczna koncepcja rewelacyjnie oddaje klimat powieści. Wielki szacunek.
A autor? To oddzielna historia: autorem powieści jest emerytowany profesor biologii Uniwersytetu Łódzkiego, malakolog, autor kluczy do oznaczania krajowej malakofauny słodkowodnej. Przyrodnik, podróżnik, fotograf przyrody, kierownik katedry zoologii, nadto miłośnik literatury światowej. W ostatnich latach wydał m.in. książkę "Ekspedycja" - reportaż z wyprawy naukowej UŁ do Środkowej Afryki (był kierownikiem wyprawy), a teraz zadebiutował powieścią, co jest dowodem na twierdzenie, że każdy czas jest dobry na realizację marzeń.
Na debiutantów patrzy się nieco inaczej niż na tzw. "starych wyjadaczy". Powieść Andrzeja Piechockiego jest powieścią debiutanta: jest świeża, jest pomysłowa, atrakcyjna i wiele obiecuje. Nie pozostaje mi nic innego, jak kibicować w dalszej pracy Profesora. I mieć nadzieję, że o mięczakach nie zapomni, bo na to czekam nieustannie.
Kto poświęci "Ucieczce..." trochę czasu, żałować nie będzie. A poza ubawem może znajdzie okazję do głębszych przemyśleń na temat czasów, w których przyszło nam żyć.

Andrzej Piechocki, 2012, Ucieczka z Akademii IQ, Novae Ress Wydawnictwo Innowacyjne, Gdynia, 305 ss.

Andrzej Wiktor - Życie z przyrodą w tle

Z profesorem Andrzejem Wiktorem łączy mnie m.in. to, że obaj pochodzimy ze wsi, z tą jednak różnicą, że Wiktor z własnej... Mam to szczęście znać się z Profesorem osobiście, a zaczęło się od korespondencji mailowej w 2006 r. W 2007 roku spotkaliśmy się na Dworcu Głównym we Wrocławiu, a okoliczności spotkania stanowią materiał na niezłą anegdotkę. Miesiąc później złożyłem - już zapowiedzianą - wizytę w Muzeum Przyrodniczym. Należę do grona szczęśliwców, którym dane było nawet gościć w domu Profesora. Poczytuję to sobie za wielki honor i wspomnienie tych spotkań noszę głęboko w sercu. Z tym większą przyjemnością zabrałem się więc do lektury najświeższej publikacji książkowej malakologa z Wrocławia.
Przeszedłszy na emeryturę profesor Wiktor nie zamierza założyć wełnianych kapci i grzać pleców przy kominku. Aktywności mógłby mu pozazdrościć nie jeden naukowiec w sile wieku. Wciąż pisze, konsultuje, opiniuje, oznacza materiał zbieraczy z całego świata, regularnie kursuje między Wrocławiem a Poznaniem, nie omijając Krakowa, gdzie działa w Polskiej Akademii Umiejętności. Skąd w nim tyle energii i kreatywności? Cząstkę odpowiedzi na to pytanie można znaleźć w książce "Życie z przyrodą w tle".
Teoretycznie książka została wydana przez PAU w 2011 r., w praktyce natomiast stała się dostępna w styczniu 2012 r. Kiedy więc tylko udało mi się ją wypatrzeć, zaraz przystąpiłem do szturmu na wydawnictwo, przy okazji zdobywając jeszcze jedną książkę, o której napiszę za jakiś niedługi czas.
Nie mogłem się doczekać. Zamówienie zostało złożone i wszystko zależało od tempa pracy wydawnictwa oraz poczty. Jak to bywa w takich przypadkach: cierpliwość trzeba ćwiczyć. Awizo w skrzynce było znakiem, że książka już jest, ale listonosz miał przesyłkę ze sobą, więc musiałem poczekać do dziewiętnastej. Właściwie od razu wziąłem się czytania, choć równolegle czytałem inną książkę, o której w najbliższej możliwej przyszłości (też niespodzianka).
Od razu powinienem coś wyznać: właściwie nie przeczytałem wspomnień prof. Wiktora, ja ich po prostu wysłuchałem! Ilekroć otwierałem książkę, słyszałem głos Profesora, słyszałem budowanie napięcia w narracji, charakterystyczne machnięcie ręka towarzyszące pomijaniu rzeczy nieistotnych bądź powstrzymujące przed wypowiedzeniem jakiejś kąśliwej uwagi. To, co czytałem, żyło w mojej wyobraźni: było konkretne, niemalże namacalne. I chociaż znawca ślimaków nagich nie jest literatem, udało mu się spisać wspomnienia tak, jakby dzielenie się anegdotami było jego sposobem na zdobywanie chleba. Nie jest to jednak książka złożona z samych anegdot, choć trzeba przyznać - nie brakuje ich. Ale nie brak we wspomnieniach również wielu refleksji, głębokich przemyśleń, charakterystyk postaci, analizy zdarzeń. Dla mnie nie były to - jak sam Autor stwierdza - "opowiadania starszego pana przy kominku" (s.6), ale coś, co nazywa się świadectwem. Świadectwo zaś to ma do siebie, że albo się je przyjmuje, albo się je odrzuca, ale się z nim nie dyskutuje. Świadectwo ma też inny cel niż samo tylko wspomnienie - to bowiem jest wyrazem potrzeby wypowiedzenia siebie, natomiast celem świadectwa jest oddanie części siebie i własnych doświadczeń, aby móc budować relację z innymi. Wspomnienia Andrzeja Wiktora niosą ze sobą świadectwo epoki - to słowa człowieka, który pozostał wierny swoim fundamentalnym przekonaniom i w jesieni życia może obracając wzrok za siebie mówić "Nie żałuję". Czytałem kolejne historie jako słowa człowieka poczciwego, choć ten termin w dzisiejszym brzmieniu nie oddaje swojego prawdziwego znaczenia. Co ciekawe, wiele - wydawałoby się ważnych spraw - Autor całkowicie przemilcza bądź wspomina tylko mimochodem. Ważne jest, że książka daleka jest od ekshibicjonizmu: wspomnienia, nieraz bardzo prywatne, nie mają nic z celebryckiego obnażania się i gwiazdorzenia. A kiedy Autorowi zdarzy się wejść na tematy bolesne i trudne, zaraz kwituje to anegdotką i odstąpieniem.
"Życie z przyrodą w tle" to nie jest zbiór laurek, choć na ogół przedstawiane postacie malowane są kolorami pastelowymi. Zdarzają się jednak historie i głupoty, i małostkowości, i bezduszności, zwłaszcza ubranej w garnitur totalitarnego zarządzania państwami. Kiedy Wiktor wspomina kolejnych ludzi, którzy tworzyli jego osobowość, nie boi się przyznawać do różnicy poglądów, nie pieje peanów na cześć każdego, kogo wspomina. Potrafi oddać "co boskie i co cesarskie" właściwym adresatom. Kiedy wspomina swojego pierwszego pracodawcę potrafi odważnie podziękować za antywzór, jaki dzięki niemu poznał. Ludzie tej miary co prof. Wiktor otrzymali od opatrzności dar nie tylko ciekawych czasów, ale i umiejętność właściwego ich czytania. Być może dzięki temu moje czasy są już zupełnie inne i nie muszę powtarzać absurdów, w których przyszło żyć Wspominającemu. Mnie ta książka buduje, krzepi i podnosi na duchu, choć jednocześnie całkowicie uwalnia od patosu. Myślę, że Wiktorowi udało się w przekonujący sposób przedstawić okoliczności, które wpłynęły na jego formację duchową, intelektualną, zawodową czy rodzinną. Przeprowadził rozliczenie z własną przeszłością - odkrył znaczenie dzieciństwa i pierwotnej rodziny, odkrył znaczenie przyrody, z którą się wychowywał, odkrył również tę prawdę zawdzięczania wszystkiego spotkanym ludziom - nie zawsze przecież pozytywnie do niego nastawionym. I chociaż, jak sam twierdzi, przedstawia życie z przyrodą w tle, wskazując na siebie jako przyrodnika, jest też wytrawnym humanistą i świadectwo tego humanizmu wypływa z kolejnych stron wspomnień.
Nie wiem, do kogo adresowana jest książka. Ci którzy znają Profesora i mieli okazję go słuchać, odkryją wiele barwnych opowieści i wyznań. Ci, którym znany jest tylko jako naukowiec lub dyrektor muzeum, odkryją humanistyczny warsztat jego pracy i niesamowity zmysł obserwacji. Ci, którzy marzą o wielkiej przygodzie przyrodnika, znajdą wskazówki. Ci zaś, którzy poszukują świadectwa godnego życia, również odnajdą je na kolejnych stronicach.
Mnie ta książka wciągnęła i urzekła. Dała mi możliwość poznania człowieka z jego dylematami, bólami i radościami, dała mi obraz tego, co się nazywa "pogodą ducha".
Ta książka nie zmieni historii świata, ale może zmienić poszczególne, indywidualne historie. Może zapalić, roziskrzyć zainteresowania światem przyrody czy podróżami w nieznane. Może też przynieść szereg ciekawych historii i historyjek, anegdot i opowieści o niezwykle plastycznym zabarwieniu.
Nie wiem, czy tak samo odebrałbym tę książkę, gdybym prof. Wiktora nie poznał osobiście. Może nie dowierzałbym niektórym zdarzeniom. Ale pewnie przyjąłbym jej klimat jako świadectwo człowieka epoki, który pozostał wierny sobie.

Andrzej Wiktor, 2011, Życie z przyrodą w tle, Pamiętniki Uczonych, t.2, Wydawnictwo PAU, Kraków-Wrocław, 302 ss.

środa, 22 lutego 2012

Vanitas vanitatum

Dziś Środa Popielcowa, jeden z najdziwniejszych dni w roku. Jeden z najciekawszych dni, na które czekam. Jest niesamowity. W środku tygodnia rozpoczyna się zupełnie coś nowego. W zabieganiu, w zadaniach na wczoraj czy przedwczoraj, w natłoku spraw niecierpiących zwłoki przychodzi zatrzymać się i usłyszeć memento. To jak zapalenie światła. Przez chwilę nic nie widać, ale dopiero wtedy można sobie uświadomić, że bez światła nie wiele można zdziałać.
Liturgia Środy Popielcowej nie jest szczególnie rozbudowana, ale zawiera specyficzny element nie powtarzany w innym czasie. To obrzęd posypania głów popiołem. W liturgii zredukowany do symbolicznego naznaczenia popiołem z towarzyszącym temu wezwaniem, które może być używane w dwóch formach. Jedno, bardziej znane, to klasyczne przypomnienie: Pamiętaj człowieku, że prochem jesteś i w proch się obrócisz. Drugie, zaczerpnięte z początku Ewangelii wg św. Marka jest wezwaniem: Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię. Te słowa są ważniejsze niż sam popiół, ale jest on namacalnym znakiem konkretności wezwania. My, na wskroś empiryczni, potrzebujemy takich konkretnych znaków. I może to właśnie decyduje o wyjątkowości Popielca.
Zaaferowany różnymi sprawami, zadaniami, poleceniami, planami stanę wieczorem w długiej procesji pokutników i przy śpiewie mollowej pieśni pokutnej czekał będę wyszeptanych nad głową słów przypomnienia: prochem jesteś i w proch się obrócisz. Nawracajcie się.
Przykład wykorzystania muszli jako motywu vanitas
Dziś o przemijalności przypomina popiół. Kiedyś przodkowie nasi, którzy byli wolni od cywilizacyjnego zgiełku mediów masowych, pomagali swojej pamięci różnymi znakami, które miały wprowadzać świadomość przemijania. Dziś mówi się na to motywy vanitas lub wanitatywne. W malarstwie, rzeźbie, poezji i innych sztukach pojawiały się motywy, które wówczas były czytelne i powszechnie zrozumiałe. Jednym z nich była muszla - pusta skorupa ślimaka lub małża, która miała przypominać o przemijaniu. To jedno z zadań, jakie na przestrzeni dziejów muszle mięczaków brały na siebie: były przecież i środkami płatniczymi, i narzędziami komunikacji, i naczyniami na płyny, choć głównie jednak ozdobami i oznaką bogactwa. Przypisanie muszli znaku przypominającego o przemijaniu związane jest przede wszystkim z brakiem żywego organizmu w skorupie: właściciel pięknej konchy obrócił się w nicość, pozostały po nim tylko skorupy...
Wapienne muszle pozostają dłużej niż ich budowniczowie. Przemijanie jest wpisane w życie jako najpowszechniejsza constans. Udawanie że jest inaczej jest oszukiwaniem siebie. Żeby życia nie stracić, trzeba sobie uświadamiać, że ono przemija, że się zmienia i kiedyś zakończy się jego biologiczna postać. Mając tę świadomość łatwiej jest wykorzystywać posiadany czas i nadawać mu właściwe znaczenie.
Kiedy usłyszę nad głową Prochem jesteś i w proch się obrócisz stanę się spokojniejszy. Na moment znajdę się we właściwym usytuowaniu. I dopiero wtedy, wiedząc, że przemijam, będę mógł wyszeptać non omnis moriar.
Zaczął się czas Wielkiego Postu. To ie jest czas estywacji i znieruchomienia. To czas wartościowania i działania zgodnie z wartościami. To czas ograniczeń wyzwalających z tego, co więzi. Takiego Wielkiego Postu życzę: obfitego w duchowe przeżycia i przemyślenia.

poniedziałek, 13 lutego 2012

Mięczaki w polskiej Czerwonej Księdze


Poprzedni wpis dotyczył opisanych przez Petera Glöera gatunków nowych dla nauki. Tym razem chciałbym wahadło przesunąć na drugi biegun i przedstawić te gatunki, które nauka poznała już (przynajmniej opisała) i umieszczone zostały w Polskiej Czerwonej Księdze Ginących Gatunków Zwierząt. Jej elektroniczna wersja, obejmująca bezkręgowce występujące w Polsce, dostępna jest na stronie Instytutu Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk w Krakowie. Gorąco polecam, choćby z tego powodu, że każdy gatunek został szczegółowo opisany i zdiagnozowany pod kątem zagrożeń.
Publikacja, redagowana przez Głowacińskiego i Nowackiego, opiera się na pracach najwybitniejszych polskich naukowców, a poszczególne gatunki mięczaków zostały opracowane przez prof. Piechockiego, prof. Pokryszko, i prof. Wiktora.
Polska Czerwona Księga opisuje 30 gatunków mięczaków, z czego 7 przypada na małże, a 23 na ślimaki. Zatem polska Czerwona Księga nie jest tożsama z ochrona prawną gatunków, bowiem ochroną gatunkową objęte są m.in. ślimaki, których nie ma w polskiej Czerwonej Księdze (np. błotniarka otułka Myxas glutinosa czy zatoczek łamliwy Anisus vorticulus). W wolnej chwili można więc przeanalizować przedstawione wykazy i postarać się zapamiętać, aby gdy zacznie się dogodny sezon do wyjść w teren, być bogatszym o wiedzę z zakresu ochrony przyrody.
Tak się przedstawia lista mięczaków, które zostały omówione w polskiej Czerwonej Księdze, do której odsyłam.
Ślimaki Gastropoda
Moitessieridae
Nipozorka ojcowska Falniowskia neglectissima (Falniowski et Šteffek, 1989) CR
Valvatidae
Zawójka rzeczna Borysthenia naticina (Menke, 1845) CR
Hydrobiidae
Namułek pospolity Lithoglyphus naticoides (C. Pfeiffer, 1828) EN
Planorbidae
Zatoczek gruby Gyraulus acronicus (Férussac, 1807) EN
Vertiginidae
Poczwarówka kolumienka Columella columella (Martens, 1830) CR
Poczwarówka zębata Truncatellina claustralis (Gredler, 1856) CR
Poczwarówka zwężona Vertigo angustior Jeffreys, 1830 EN
Poczwarówka północna Vertigo arctica (Wallenberg, 1858) CR
Poczwarówka jajowata Vertigo moulinsiana (Dupuy, 1849) CR
Orculidae
Poczwarówka pagoda Pagodulina pagodula (Des Moulins, 1830) CR
Chondrinidae
Poczwarówka pagórkowa Granaria frumentum (Draparnaud, 1801) CR
Pupillidae
Poczwarówka górska Pupilla alpicola (Charpentier, 1837) CR
Zonitidae
Szklarka podziemna Oxychilus inopinatus (Uličny, 1887) EN
Clausiliidae
Świdrzyk łamliwy Balea perversa (Linnaeus, 1758) CR
Świdrzyk ozdobny Charpentieria ornata (Rossmässler, 1836) CR
Świdrzyk śląski Cochlodina costata (C. Pfeiffer, 1828) EX
Świdrzyk kasztanowaty Macrogastra badia (C. Pfeiffer, 1828) CR
Świdrzyk siedmiogrodzki Vestia elata (Rossmässler, 1836) EN
Helicidae
Ślimak tatrzański Chilostoma cingulellum (Rossmässler, 1837) CR
Ślimak Rossmässlera Chilostoma rossmaessleri (L. Pfeiffer, 1842) CR
Ślimak obrzeżony Helicodonta obvoluta (O.F. Müller, 1774) CR
Ślimak żeberkowany Helicopsis striata (O.F. Müller, 1774) EN
Ślimak żółtawy Helix lutescens Rossmässler, 1837 LR
Małże Bivalvia
Sphaeriidae
Groszkówka głębinowa Pisidium conventus Clessin, 1877 VU
Groszkówka Pisidium tenuilineatum Stelfox, 1918 LR
Gałeczka żeberkowana Sphaerium solidum (Normand, 1844) EN
Unionoida
Margaritiferidae
Skójka perłorodna Margaritifera margaritifera (Linneaus, 1758) EX
Unionidae
Szczeżuja wielka Anodonta cygnea (Linnaeus, 1758) EN
Szczeżuja spłaszczona Pseudanodonta complanata (Rossmässler, 1835) EN
Skójka grubo skorupowa Unio crassus Philipsson, 1788 EN

Przyjęte przez polską Czerwoną Księgę za IUCN kategorie:
Ex – gatunek wymarły (Extinct) lub prawdopodobnie wymarły Ex?
Cr – gatunek krytycznie zagrożony wymarciem (Critically Endangered)
En – gatunek zagrożony wymarciem (Endangered)
Vu – gatunek narażony, wysokiego ryzyka (Vulnerable)
Lrgatunek niższego ryzyka (Lower Risk)
Nt – gatunek bliski zagrożenia (Near Threatened)
Lc – gatunek najmniejszej troski (Least Concern)

czwartek, 2 lutego 2012

Am Westen etwas neues

Na czym polega naiwność? Na przykład na tym, żeby żywić przekonanie, że w XXI w. odkrywanie nowych gatunków zwierząt żyjących w Europie należy do rzadkości. Pod tym względem mogę siebie uważać za człowieka naiwnego, może nawet bardzo naiwnego. Przekonuje mnie o tym przykład wspominanego już nieraz Petera Glöera. 
W połowie stycznia tego roku Glöer odsłonił swoją nową stronę. Jest ona bogatszą wersją od poprzedniej, która wówczas zawierała tylko odnośnik do "mięczaka roku..." oraz zawierała podstronę z publikacjami Glöera. Nowa strona dostarcza m.in. listę taksonów opisanych przez niemieckiego malakologów. 
Gdyby Glöer żył w XIX wieku, jego taksonomiczny dorobek byłby prawdopodobnie porównywalny z innymi malakologami, Clessinem, Sayem czy Draparnaudem. Wtedy łatwiej było opisywać nowe gatunki: nauka była ciekawa kolejnych odkryć. Wydawać by się mogło, że przez kolejne dziesięciolecia odkryto podstawy i kolejnym malakologom przyszło już tylko badać wzajemne interakcje  środowiskowe. Jeśli moja naiwność mnie nie zawodzi, to przecież zostawienie swojego nazwiska przy odkrytym gatunku jest marzeniem większości biologów.
Analizując działalność Petera Glöera stwierdzić można jedynie, że nie powiedział ostatniego słowa. Zdaniem malakologa z Hetlingen trzeba dokonywać rewizji dotychczasowych ustaleń, stąd spodziewane jest dalsze opisywanie gatunków przez niego. A zestawiona lista prezentuje się imponująco.
Zachęcam do poświęcenia Glöerowi trochę czasu. Lektura jego dorobku z pewnością rozszerzy horyzonty. 
Przedstawiona lista pochodzi z omawianej strony, koniecznie trzeba zobaczyć.
1. Stagnicola tekecus Glöer & Yildirim 2006
2. Stagnicola kayseris Glöer & Yildirim 2006
3. Bythinella hansboetersi Glöer & Pesic 2006
4. Boetersiella wolfi Boeters & Glöer 2007
5. Pseudibithynia irana Glöer & Pesic 2006
6. Pseudobithynia falniowskii Glöer & Pesic 2006
7. Pseudobithynia westerlundi Glöer & Pesic 2006
8. Bithynia zeta Glöer & Pesic 2007
9. Bithynia skadarski Glöer & Pesic 2007
10. Bithynia radomani Glöer & Pesic 2007
11. Bithynia pesicii Glöer & Yildirim 2006
12. Assiminea mesopotamica Glöer, Naser & Yasser 2007
13. Bithynia kastorias Glöer, Albrecht & Wilke 2007
14. Pseudobithynia kirka Glöer, Albrecht & Wilke 2007
15. Pseudobithynia panetolis Glöer, Albrecht & Wilke 2007
16. Pseudobithynia trichonis Glöer, Albrecht & Wilke 2007
17. Bithynia kobialkai Glöer & Beckmann 2007
18. Bithynia quintanai Glöer & Beckmann 2007
19. Bithynia nakeae Glöer & Beckmann 2007
20. Bithynia majorcina Glöer & Rolán 2007
21. Radix lilli Glöer & Beckmann 2007
22. Pseudamnicola beckmanni Glöer & Zettler 2007
23. Pseudamnicola granjanis Glöer & Zettler 2007
24. Pseudamnicola sciaccaensis Glöer & Beckmann 2007
25. Gyraulus huwaizahensis Glöer & Naser 2007
26. Gyraulus meierbrooki Glöer & Pesic 2007
27. Gyraulus ioanis Glöer & Pesic 2007
28. Gyraulus shasi Glöer & Pesic 2007
29. Pseudobithynia kathrini Glöer & Bössneck 2007
30. Pseudobithynia levantica Glöer & Bössneck 2007
31. Pseudobithynia amiqensis Glöer & Bössneck 2007
32. Gyraulus bekaensis Glöer & Bössneck 2007
33. Radix skutaris Glöer & Pesic 2008
34. Bythinella nonveilleri Glöer 2008
35. Bythinella pesterica Glöer 2008
36. Belgrandiella serbica Glöer 2008
37. Valvata montenegrina Glöer & Pesic 2008
38. Pseudobithynia ambrakis Glöer, Falniowski & Pesic
39. Pseudobithynia euboeensis Glöer, Falniowski & Pesic
40. Pseudobithynia zogari Glöer, Falniowski & Pesic
41. Pseudobithynia hemmeni Glöer & Maassen
42. Pseudobithynia gittenbergi Glöer & Maassen
43. Pseudobithynia salonikensis Glöer & Maassen
44. Bithynia cretensis Glöer & Maassen
45. Gyraulus pamphylicus Glöer & Rähle 2009
46. Farsithyra farsensis Glöer & Pesic
47. Pseudobithynia zagrosia Glöer, Bouzid & Boeters 2010 2010
48. Pseudamnicola saboori Glöer, Bouzid & Boeters 2010 2010
49. Pseudamnicola zagrosensis Glöer, Bouzid & Boeters 2010
50. Pseudamnicola kermanshahensis Glöer, Bouzid & Boeters 2010
51. Stagnicola montenegrinus Glöer & Pesic
52. Pseudamnicola chabii Glöer, Bouzid & Boeters 2010
53. Pseudamnicola rouagi Glöer, Bouzid & Boeters 2010
54. Pseudamnicola linaae Glöer, Bouzid & Boeters 2010
55. Pseudamnicola ghamizii Glöer, Bouzid & Boeters 2010
56. Pseudamnicola gauthieri Glöer, Bouzid & Boeters 2010
57. Pseudamnicola boucheti Glöer, Bouzid & Boeters 2010
58. Pseudamnicola gerhardfalkneri Glöer, Bouzid & Boeters 2010
59. Pseudamnicola calamensis Glöer, Bouzid & Boeters 2010
60. Pseudamnicola fineti Glöer, Bouzid & Boeters 2010
61. Pseudamnicola algeriensis Glöer, Bouzid & Boeters 2010
62. Mercuria gauthieri Glöer, Bouzid & Boeters 2010
63. Mercuria bourguignati Glöer, Bouzid & Boeters 2010
64. Bythinella markovi Glöer & Georgiev, 2009
65. Bythinella ravnogorica Glöer & Georgiev, 2009
66. Bythinella walkeri Glöer & Georgiev, 2009
67. Bythinella srednogorica Glöer & Georgiev, 2009
68. Belgrandiella dobrostanica Glöer & Georgiev, 2009
69. Belgrandiella bachkovoensis Glöer & Georgiev, 2009
70. Belgrandiella zagoraensis Glöer & Georgiev, 2009
71. Radomaniola bulgarica Glöer & Georgiev, 2009
72. Grossuana thracica Glöer & Georgiev, 2009
73. Belgrandiella angeltsekovi Glöer & Georgiev, 2009
74. Radix parapsilia Vinarski & Glöer, 2009
75. Planorbis vitojensis Glöer & Pesic, 2010
76. Bythinella taraensis Glöer & Pesic, 2010
77. Assiminea zubairaensis Glöer & Naser
78. Bythinella valkanovi Glöer & Georgiev 2011
79. Bythinella smolyanica Glöer & Georgiev 2011
80. Bythinella elenae Glöer & Georgiev 2011
81. Bythinella vedovi Glöer & Georgiev 2011
82. Bythinella izvorica Glöer & Georgiev 2011
83. Bythinella strandzica Glöer & Georgiev 2011
84. Bythinella kleptuzica Glöer & Georgiev 2011
85. Bythinella rhodopensis Glöer & Georgiev 2011
86. Bythinella dierckingi Glöer & Georgiev 2011
87. Bythinella slaveyae Glöer & Georgiev 2011
88. Bythinella angelovi Glöer & Georgiev 2011
oraz lista rodzajów:
Pseudobithynia Glöer & Pesic 2006
Farsithyra Glöer & Pesic 2009
Devetakia Georgiev & Glöer 2011
Torosia Glöer & Georgiev in prep.
Można by powiedzieć: mają rozmach!